Στον συγκεκριμένο φούρνο είμαστε τακτικοί ως πελάτες. Πάμε κάθε Κυριακή και αγοράζουμε διάφορα καλούδια (ανάμεσά τους και ψωμί για όλη την εβδομάδα), ξοδεύοντας συνολικά γύρω στα 15-20 ευρώ τη φορά. Πριν λίγες μέρες λοιπόν πήγα εμβόλιμα και αγόρασα ψωμί, τρία κουλούρια και ένα σταφιδόψωμο, σύνολο 5,60 ευρώ.
Προς έκπληξή μου, η κάρτα της Εθνικής «δεν περνάει», αν και είχε χρήματα στο λογαριασμό του ταμιευτηρίου. Είπα της κοπέλας ότι υπάρχουν χρήματα στο λογαριασμό, το δοκιμάζει ξανά, πάλι τίποτα (το μηχάνημα προφανώς πήγαινε αυτόματα στον τρεχούμενο λογαριασμό).
Αισθάνομαι άβολα. Αν και συνήθως δεν κυκλοφορώ με μετρητά, εκείνη τη μέρα έτυχε να έχω κάποια ψιλά στο πορτοφόλι. Αρχίζω και τα μετράω. Βγήκανε, μαζί με 10λεπτα και 20λεπτα, τελικά 5 ευρώ. Μου έλειπαν άλλα 60 λεπτά. Η ταμίας παγερά αδιάφορη απέναντί μου, χωρίς διάθεση να με βγάλει από τη δύσκολη κατάσταση.
Τότε της λέω, τι μπορώ να πάρω με 5 ευρώ (η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα σαν ζητιάνος); Χωρίς κανένα συναίσθημα η κοπέλα βγάζει αργά και βασανιστικά το ένα κουλούρι από τη σακούλα… Οι άλλες δύο υπάλληλοι, αν και με γνώριζαν, δεν έκαναν τίποτα. Η στιγμή ήταν αμήχανη και ντροπιαστική, μολονότι δεν ήταν άλλοι πελάτες τριγύρω.
Φεύγοντας, αναρωτήθηκα γιατί οι επιχειρήσεις (και το προσωπικό τους) είναι τόσο «άθλιες» στο σκέλος της εξυπηρέτησης; Γιατί ενώ το προϊόν μπορεί να είναι καλό, η εξυπηρέτηση είναι κάτω του μετρίου; Γιατί είναι τόσο καλές στο να σε σπρώξουν στον ανταγωνιστή;
Γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι ένας πιστός πελάτης τούς εμπιστεύεται, αλλιώς θα πήγαινε να αφήσει τα χρήματά του αλλού; Γιατί να μην κάνουν και αυτές το ίδιο; Ηταν τόσο δύσκολο να μου πουν να πληρώσω τα 60 λεπτά την επόμενη φορά ή, βρε αδερφέ, να μου τα χαρίσουν λέγοντάς μου «Ήμαστε εντάξει, μην ανησυχείτε».
