Kαλοκαίρι του 2022, φουλ σεζόν σε μικρό οικογενειακό ξενοδοχείο στη Μάνη. Όλη η περιοχή γεμάτη κόσμο και όλα τα δωμάτια μας επίσης γεμάτα. Το προηγούμενο απόγευμα έχει κάνει check-in ένα ζευγάρι γύρω στα 50-55, από την Αθήνα, ο κ. Δημήτρης και η κα Βέρα, οι οποίοι έχουν κάνει κράτηση για ένα διήμερο.
Το επόμενο πρωί με βρίσκει στη ρεσεψιόν, όταν μπαίνουν στο γραφείο ο κ. Δημήτρης και η κα Βέρα. Από το σκυθρωπό ύφος τους καταλαβαίνω ότι είναι έτοιμοι για καβγά. Αμέσως σηκώνομαι όρθια να τους καλημερίσω. Στο μυαλό μου προσπαθώ να θυμηθώ τις σημειώσεις μου από το βιντεοσκοπημένο σεμινάριο διαχείρισης παραπόνων που έχω μόλις ολοκληρώσει.
"Καλημέρα σας κ. Δημήτρη, κα Βέρα πώς είστε; κοιμηθήκατε καλά;" ρωτάω ξέροντας εκ των προτέρων την απάντηση, αφού και οι δύο φαίνονται έτοιμοι να εκραγούν!
"Ρωτάτε κυρία μου αν κοιμηθήκαμε καθόλου; Τέλος πάντων, πείτε μας τι χρωστάμε για τη μία βραδιά, να σας πληρώσουμε και να φύγουμε". Τους δείχνω τις καρέκλες να καθίσουν και τους λέω ήρεμα και ευγενικά: "Σας παρακαλώ, είναι πολύ σημαντικό να ξέρω το λόγο που φεύγετε έτσι βιαστικά - πείτε μου τι συνέβη".
Ξέρω ήδη βέβαια ότι δεν έχω περιθώριο να προτείνω ούτε δωρεάν upgrade ούτε καν απλή αλλαγή δωμάτιου. Εν πάσει περιπτώσει παίρνω στυλό και σημειωματάριο χωρίς να τους αφήσω από τα μάτια μου και περιμένω να ακούσω και να σημειώσω τι θα μου πουν.
Ξεκινάει να μιλάει ο κ. Δημήτρης: "Κοιτάξτε να δείτε, κυρία μου, το ξενοδοχείο δεν είναι όπως το περιμέναμε, είναι πολύ κοντά στο δρόμο και όλη τη νύχτα ακούγαμε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Επίσης, το πλαϊνό παράθυρο δεν ανοίγει και η σύζυγός μου δεν αντέχει το κλιματιστικό. Σκάσαμε με τα κλειστά παράθυρα. Και από τα διπλανά μπαλκόνια ακούγαμε όλες τις συζητήσεις και τη φασαρία των διπλανών, τι άλλο να σας πω δηλαδή;".
Η σύζυγος κοιτούσε τον άντρα της και δεν μιλούσε. Εγώ σημείωνα πυρετωδώς τα πάντα... δεν ήξερα τι να τους πω. Αντικειμενικά είχαν δίκιο σε όλα εκτός από το γεγονός της εγγύτητας με τον δρόμο, το οποίο ήταν κάτι που αναφερόταν ρητά στις περίγραφες του καταλύματος. Κατόπιν πήρε το λόγο η σύζυγος. Με πραγματικά θλιμμένη φωνή άρχισε να λέει με πόση λαχτάρα περίμενε αυτό το διήμερο και πόσο το ονειρευόταν στο μικρό τους διαμέρισμα στο κέντρο της πρωτεύουσας, ακούγοντας όλη μέρα την κίνηση του δρόμου και βλέποντας από το μπαλκονάκι της ίσα μια στάλα ουρανό και τις απέναντι πολυκατοικίες.
Εκεί κάπου άφησα κάτω το στυλό και απλά την άκουγα. Μιλήσαμε κάμποσο, τους βοήθησα να βρουν κάπου να μείνουν πιο ήσυχα και απόμερα και φεύγοντας με αποχαιρέτησαν, η κα Βέρα με μια σφιχτή αγκαλιά και ο σύζυγός της με μια θερμή χειραψία, λέγοντάς μου: "Δεν ξέρω πως έγινε αλλά ενώ το πρωί ήρθα έτοιμος για καβγά, μου πέρασε. Σκόπευα να γράψω και κριτική, αλλά δε θα το κάνω. Λυπάμαι που έγιναν έτσι τα πράγματα’’.
Αυτό το περιστατικό με άφησε με μια γλυκόπικρη ανάμνηση για πάντα. Κατάλαβα πόσο σημαντικό μπορεί να είναι για κάποιους έστω και ένα διήμερο. Κατάλαβα επίσης και πόσο σημαντικοί είμαστε και εμείς που από τη θέση μας δίνουμε πρόσωπο στην έννοια της φιλοξενίας. Μπορεί ο επισκέπτης να ξεχάσει το δωμάτιο που έμεινε, αλλά σίγουρα θα θυμάται τον υπάλληλο που τον εξυπηρέτησε με χαμόγελο, κατανόηση και διάθεση να βοηθήσει, ακόμα και σε μία δύσκολη στιγμή σαν αυτή.
