Πριν από αρκετά χρόνια, οι υπάλληλοι της Google είχαν αρχίσει να παχαίνουν.
Το δωρεάν φαγητό που προσέφερε στο προσωπικό της γύριζε μπούμερανγκ, οπότε η Google έκανε ένα μυστικό πείραμα, που είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα μέσα σε επτά εβδομάδες.
Το έκαναν χρησιμοποιώντας τη «Θεωρία της Ώθησης» (Nudge Theory).
Για πολύ καιρό ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια για τους 2.000 υπαλλήλους στο γραφείο της Νέας Υόρκης ήταν τα απεριόριστα ανθυγιεινά σνακ και ποτά.
Απεριόριστα M&Ms σε διάφανες θήκες. Δωρεάν αναψυκτικά στο ύψος των ματιών. Τεράστια πιάτα παντού.
Ωστόσο, η αύξηση βάρους έβλαπτε την παραγωγικότητα και φυσικά δεν ήταν καλή για την υγεία των εργαζομένων.
Κάτι έπρεπε να αλλάξει, αλλά σκέφτηκαν ότι αν καταργούσαν το δωρεάν φαγητό, θα έπεφτε η ψυχολογία του προσωπικού.
Τότε ήταν που η Google στράφηκε στη «Θεωρία της Ώθησης» του νομπελίστα Richard Thaler και του καθηγητή του Harvard, Cass Sunstein.
Στο βιβλίο τους (2008) όρισαν την ώθηση (nudge) ως: «Οποιαδήποτε πτυχή/ενέργεια που αλλάζει προβλέψιμα τη συμπεριφορά, ΧΩΡΙΣ να απαγορεύει επιλογές ή να αλλάζει τα οικονομικά κίνητρα».
Ένα nudge (ώθηση) είναι μια μικρή αλλαγή στον τρόπο που παρουσιάζονται οι επιλογές (choice architecture), η οποία επηρεάζει θετικά τη συμπεριφορά χωρίς ωστόσο να απαγορεύει επιλογές που ήδη υπήρχαν.
Το να βάζεις τα φρούτα στο ύψος των ματιών είναι ώθηση. Το να απαγορεύεις τη σοκολάτα δεν είναι. Ουσιαστικά βοηθάς τους ανθρώπους να κάνουν καλύτερες επιλογές, χωρίς να τους αφαιρείς την ελευθερία.
Δεν αφαίρεσαν ούτε ένα M&M ή ανθυγιεινό σνακ. Απλώς τα έβαλαν σε αδιαφανείς θήκες, πιο ψηλά και πιο δύσκολα να τα φτάσεις. Παράλληλα, έβαλαν υγιεινά σνακ (π.χ. φιστίκια, σύκα) σε διάφανες θήκες, στο ύψος των ματιών.
Μετά από επτά μόλις εβδομάδες:
3,1 εκατομμύρια λιγότερες θερμίδες καταναλώθηκαν.
9% μείωση στις θερμίδες από καραμέλες την πρώτη εβδομάδα.
Τουτέστιν, εννέα συσκευασίες τύπου vending machine λιγότερες ανά άτομο.
Μετά τοποθέτησαν το νερό σε διάφανες θήκες στο ύψος των ματιών, και τα αναψυκτικά χαμηλά, πίσω από αδιαφανές γυαλί. Κανείς δεν τους είπε τι να πιούν, όλες οι επιλογές παρέμειναν.
Αποτελέσματα:
Κατανάλωση νερού +47%.
Θερμίδες από αναψυκτικά -7%.
Καμία διαμαρτυρία από υπαλλήλους.
Μετά δοκίμασαν τα μεγέθη πιάτων, βάζοντας απλώς μια ταμπέλα: «Όσοι έχουν μεγαλύτερα πιάτα τείνουν να τρώνε περισσότερο».
Η χρήση μικρών πιάτων αυξήθηκε 50%. Και όταν μοιράστηκαν τα αποτελέσματα δημόσια, ανέβηκε άλλο 50%.
Μάλιστα, έκαναν και χρωματική κωδικοποίηση:
Πράσινο = φάε όσο θες (λαχανικά, άπαχη πρωτεΐνη)
Κίτρινο = μέτρια ποσότητα
Κόκκινο = νόστιμο αλλά με μέτρο (γλυκά, ζυμαρικά)
Τα γλυκά μπήκαν στην πιο μακρινή γωνία και περιορίστηκαν σε μερίδες τριών μπουκιών, ενώ το salad bar μεταφέρθηκε στην είσοδο, ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κάποιος.
