Ο καθηγητής μόλις έχει μπει στην αίθουσα και μας αιφνιδιάζει με μία ερώτηση: «Ξέρετε τι λείπει σήμερα από τις περισσότερες επιχειρήσεις;». Από κάτω, σιωπή – προφανώς δεν είμασταν προετοιμασμένοι για μία τέτοια ερώτηση. Κατόπιν ο καθηγητής απάντησε ο ίδιος στην ερώτησή του, με δύο μόνο λέξεις: “Positive Feedback” (θετική ανατροφοδότηση).
Εχουν περάσει 30 και πλέον χρόνια από εκείνη τη στιγμή στην Αμερική και ακόμα θυμάμαι αυτές τις δύο λέξεις, τις οποίες τα χρόνια εκείνα δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ. Μα, έλεγα στον εαυτό μου, είναι τόσο δύσκολο να πεις ένα «μπράβο» ή ένα «σε ευχαριστώ» σε κάποιον που έκανε καλά τη δουλειά του; Μα, δεν κοστίζει τίποτα…
Τις δύο αυτές λέξεις τις «βίωσα» στον προηγούμενο εργοδότη μου, όπου απασχολήθηκα ως καθηγητής για… 24 χρόνια. Δεν άκουσα ποτέ μια καλή κουβέντα, κάτι απλό βρε αδερφέ όπως «Γιάννη, είσαι πολύ καλός με τους σπουδαστές» ή «αν κάποιος μπορεί να το κάνει, αυτός είσαι εσύ». Κάποιος τώρα θα πει ότι αφού σε κρατούσε για τόσα χρόνια, προφανώς θεωρούσε ότι ήσουν καλός. Μπορεί, αλλά εγώ ήθελα να το ακούσω…
Παρόλα αυτά, αισθανόμουν ευλογημένος καθώς την ουσία αυτών των δύο λέξεων την έπαιρνα από τους σπουδαστές – είμαι σίγουρος ότι κάπου εδώ ταυτίζεστε μαζί μου, ότι η αναγνώριση (και η ευχαρίστηση) έρχεται από τους πελάτες που εξυπηρετείς.
Για τους περισσότερους, αυτή η αναγνώριση από τους πελάτες αρκεί για να λειτουργήσει ως καύσιμη ύλη για να συνεχίσουν τη μέρα τους, να βελτιωθούν και να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη δουλειά τους – φανταστείτε σε αυτό το σημείο, πόσο ευεργετικά θα λειτουργούσε και η αναγνώριση από τον εργοδότη σας.
Πρόσφατα είχα την τύχη να βιώσω μία τέτοια εμπειρία. Μετά το τέλος ενός επιδοτούμενου σεμιναρίου, μία (εξαιρετική) σπουδάστρια έγραψε στην ομαδική: "Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανες για εμάς! Το πιο ωραίο δεν είναι ότι πήραμε το "πτυχίο", ούτε τα 1000 ευρώ, το πιο ωραίο ήταν που είχαμε εσένα δάσκαλο". Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερη ανταμοιβή...
Ενας καλός φίλος που εργάζεται σε ξενοδοχείο της Αθήνας, έχει αποθεωθεί από τους επισκέπτες, που γράφουν διθυραμβικά σχόλια. Ακόμα και το chatGPT τον εμφανίζει ως τον πιο «επιδραστικό» υπάλληλο του ξενοδοχείου. Όταν τον ρώτησα αν ο εργοδότης του τα βλέπει όλα αυτά, η απάντησή του ήταν λακωνική: «Χέστηκε»…
Σε ένα άλλο περιστατικό, μια συνεργάτιδα μνημόνευσε στον ιδιοκτήτη ενός καφέ την πολύ καλή παρουσία μιας υπαλλήλου του. Ξέρετε ποια ήταν η απάντησή του: «Γι’ αυτό πληρώνεται. Μετά παίρνουν τα μυαλά του αέρα». Και όμως, συχνά η αναγνώριση (βασικά, η έλλειψή της) είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο ένας υπάλληλος δυσανασχετεί και εντέλει παραιτείται.
Ηθικό δίδαγμα: Δεν κοστίζει τίποτα να αναγνωρίσεις την προσπάθεια των συνεργατών σου. Κοστίζει, αν δεν το κάνεις...
