Πρόλαβα το Ελαφονήσι, αυτό το θαύμα της φύσης, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ήταν σχετικά παρθένο και πιο «ανθρώπινο». Τότε μπορούσες να κάτσεις όπου ήθελες, να περπατήσεις στην παραλία και γενικά να απολαύσεις αυτή τη μοναδικότητα και να ζήσεις τη μαγεία.
Σήμερα δυστυχώς το Ελαφονήσι (και το κάθε Ελαφονήσι στην Ελλάδα) έχει πλέον εμπορευματοποιηθεί. Μια περιοχή απείρου κάλλους, κατ’ ευφημισμόν «προστατευόμενη», έχει παραδοθεί στις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες. Κάποιοι μάλιστα χαρακτηρίζουν την παραλία «τσίρκο» καθώς είναι πλέον «γεμάτη με πλαστικούρα και ξαπλώστρες».
Και τώρα κάποιος θα μου πει: «Δηλαδή πρέπει να αφήσουμε τις παραλίες μας ανεκμετάλλευτες;». Όχι φυσικά! Απλώς πρέπει να μπουν όρια, να μπουν κανόνες, να υπάρχει ένα μέτρο, βρε αδερφέ (γιατί, κακά τα ψέματα, είμαστε στην Ελλάδα).
Έχουμε φθάσει στο σημείο να ψάχνουμε την παραλία γιατί την κρύβουν οι ομπρέλες.
Έχουμε φθάσει στο σημείο οι ξαπλώστρες να καταλαμβάνουν τα κάθε λογής «φιλέτα» της παραλίας, αφήνοντας για τους κοινούς θνητούς τη «δευτεράντζα»…
Έχουμε φθάσει στο σημείο οι ξαπλώστρες, με τις ευλογίες των τοπικών αρχόντων (αν τους μιλήσεις για sustainable tourism, θα σε κοιτάζουν σαν UFO), να καλύπτουν παραπάνω από το 50% της έκτασης της παραλίας και να φθάνουν μέχρι το κύμα…
Τελικά αυτή είναι η τουριστική ανάπτυξη που οραματιζόμαστε; Ο στόχος μας είναι να αξιοποιήσουμε τουριστικά κάθε σπιθαμή του ευλογημένου τούτου τόπου; Στόχος μας είναι να ενδώσουμε στα τοπικά συμφέροντα και να γεμίσουμε κάθε παραλία με ξαπλώστρες, ομπρέλες, καντίνες, καφέ, καραβάκια; Διότι, έχω την εντύπωση ότι αυτό θα παύσει να ικανοποιεί όχι μόνο τους γηγενείς, αλλά και τους ίδιους τους τουρίστες.
Αλήθεια, αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας;
Και για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ας δούμε τι έγινε στην διάσημη παραλία του ΝτιΚάπριο στην Ταϊλάνδη, η οποία μετά την προβολή της ταινίας, το 2000, δεχόταν 8.000 τουρίστες τη μέρα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί το σπάνιο οικοσύστημά της.
Διαβάστε ακόμη: Προορισμοί σε απόγνωση. H παραλία του ΝτιΚάπριο ασφυκτιά...
Σε αντίθεση με άλλους προορισμούς (βλ. Ελλάδα), η Ταϊλάνδη πήρε τολμηρά μέτρα: έκλεισε την παραλία για τέσσερα χρόνια. Σήμερα, η φύση αναγεννήθηκε: τα ψάρια κλόουν, οι αστακοί και οι μαυροπτέρυγοι καρχαρίες επέστρεψαν και ζευγαρώνουν ξανά. Τα δε κοράλλια "αναπνέουν" πάλι. Πλέον έχει μπει όριο στην ημερήσια επισκεψιμότητα, έχει απαγορευτεί η είσοδος των σκαφών στον κόλπο και έχει απαγορευτεί το κολύμπι...
Αλλα ήθη...
