Επειδή μόνο το καλό φαγητό δεν φθάνει...

Ως καταναλωτής, αλλά και για λόγους καθαρά επαγγελματικής διαστροφής, έχω την τάση να παρατηρώ τα πάντα όταν πηγαίνω έξω.

Μετά από καιρό αποφασίσαμε να παραγγείλουμε σουβλάκια από άλλο μαγαζί, να αλλάξουμε, να δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό. Δώσαμε την παραγγελία τηλεφωνικά και πήγαμε μαζί με τη σύζυγο να τα παραλάβουμε (αλλά και να "εποπτεύσουμε" τον χώρο).

Εν τέλει το σουβλάκι αποδείχθηκε αρκετά καλό (υπήρχε μάλιστα και μενού εις την αγγλικήν), το μαγαζί «καθαρό» (π.χ. αυτός που ήταν στο ταμείο δεν ήταν και στην παραγωγή), το περιβάλλον συμπαθητικό, οι δε τιμές φυσιολογικές.

"Είσαι ικανοποιημένη;", ρώτησα τη σύζυγο. "Ναι. Μου άρεσε πολύ το σουβλάκι", μου απαντάει. "Δεν φθάνει όμως" της λέω και, ενώ με κοιτά με έκπληξη, σπεύδω να εξηγηθώ:

«Πώς θα σου φαινόταν», της λέω, «αν μόλις περνούσαμε την είσοδο του μαγαζιού κάποιος μας χαιρετούσε (π.χ. ακόμα και ο ψήστης); αν κατά τη συναναστροφή μαζί μας χρησιμοποιούσαν το όνομα; αν όταν φεύγαμε μας ευχαριστούσαν για την προτίμηση που δείξαμε ή μας αποχαιρετούσαν; αν, βρε αδερφέ, μας κερνούσαν μία Coca-Cola (first-time customers γαρ);».

Και, το κερασάκι στην τούρτα, αν μας έπαιρναν τηλέφωνο μετά από μία ώρα για να ρωτήσουν πώς ήταν το σουβλάκι;

«Τότε, δεν θα ήσουν απλώς ικανοποιημένη, αλλά ενθουσιασμένη», είπα στη σύζυγο, η οποία συμφώνησε (σ.σ. νομίζω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η απλή ικανοποίηση δεν αρκεί).

Τώρα, γιατί οι εταιρείες δεν τα κάνουν όλα αυτά (σ.σ. έχουν αμελητέο κόστος και εντυπωσιακά αποτελέσματα), δεν γνωρίζω… Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει… 

Για την ιστορία, την επόμενη φορά παραγγείλαμε από εκεί που παραγγέλναμε πάντα...