«Στην Ελλάδα έχουμε πλέον το
καλύτερο τουριστικό προϊόν της Ευρώπης» τόνισε πριν λίγες μέρες, σε μια δήλωση
που ανακυκλώθηκε από όλα τα μέσα, η διευθύνουσα σύμβουλος της μεγαλύτερης
ξενοδοχειακής αλυσίδας της Ελλάδας, με αφορμή το άνοιγμα της ελληνικής
τουριστικής βιομηχανίας.
Δεν γνωρίζω αν αναφερόταν στα 25 πολυτελή ξενοδοχεία της
αλυσίδας ή στα ξενοδοχεία με δυνατό brand name που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια ανά τη χώρα. Αλλά
ακόμα και αν αναφερόταν σε αυτά, τότε μάλλον έπεσε έξω, καθώς το ξενοδοχείο,
όσο καλό και αν είναι, δεν απαρτίζει το συνολικό τουριστικό προϊόν – οι
επισκέπτες βγαίνουν έξω, κάνουν εκδρομές, ανακαλύπτουν μυστικά σημεία της κάθε
πόλης, συναναστρέφονται με ντόπιους κ.λπ.
Η συνολική εμπειρία του επισκέπτη απορρέει από όλες αυτές
τις εμπειρίες εντός και κυρίως εκτός ξενοδοχείου. Ως εκ τούτου, ας μην τρέφουμε
αυταπάτες. Μολονότι είμαστε ως τουριστικός προορισμός μαγαζί-γωνία (η ποιοτική πρώτη ύλη υπάρχει σε αφθονία), εντούτοις
τέτοιες δηλώσεις, που νομίζω ότι φανερώνουν μία έπαρση και γίνονται για
εσωτερική κατανάλωση, μας αποπροσανατολίζουν καθότι μας αποσπούν από τις διαχρονικά
τρανταχτές αδυναμίες μας.
Ελλειψη υποδομών, έντονη εποχικότητα, overtourism (θα μας απασχολήσει ξανά σύντομα), σχεδόν ανύπαρκτο branding προορισμών, ερασιτεχνική νοοτροπία που διέπει σημαντική μερίδα των επαγγελματιών του κλάδου είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα τουριστικής φύσεως που μαστίζουν τη χώρα μας.
Επρεπε να ενσκήψει η πανδημία για να μιλήσουμε σοβαρά για την επέκταση της σεζόν (και να δούμε πιο ζεστά τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού), ενώ ακόμη και τώρα, εν έτει 2021, σε πολλά νησιά το οδικό δίκτυο είναι τραγικό (χαρακτηριστικά να αναφέρω τον βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης, από όπου κατάγεται η εν λόγω κυρία, που είναι καρμανιόλα), όπως και οι ανεπαρκείς υποδομές σε λιμάνια και νοσοκομεία βασικών τουριστικών προορισμών (πρόσφατα μια μαθήτρια μου είπε ότι τα σχετικά σοβαρά περιστατικά στην Πάρο καταλήγουν στην... Νάξο).
Αν σε όλα αυτά προστεθούν τα περισσότερα μουσεία (μία
φωτογραφία, χίλιες λέξεις) και οι αρχαιολογικοί χώροι, που είναι αναξιοποίητα
και λειτουργούν με νοοτροπία δημοσίου, αλλά και τα βουνά από σκουπίδια που
πνίγουν κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς (εκεί όπου η ανακύκλωση είναι
άγνωστη λέξη), τότε αντιλαμβανόμαστε ότι απέχουμε πολύ από το να θεωρηθούμε «κορυφαίος
τουριστικός προορισμός της Ευρώπης»...
