Ο Apple III βγήκε
στην αγορά το 1980 και ήταν η απάντηση της εταιρείας στις επιθυμίες των
επαγγελματιών χρηστών που αναζητούσαν ένα πιο ισχυρό εργαλείο από ότι ήταν ο Apple II.
Ο νέος
υπολογιστής ήταν δημιούργημα περισσότερο του τμήματος μάρκετινγκ παρά των
μηχανικών της εταιρείας, τους οποίους αγνόησε επιδεικτικά ο Στιβ Τζομπς.
Αποτέλεσμα: ο Apple III έβριθε ελαττωμάτων.
Ίσως
το πιο σημαντικό ελάττωμά του θνησιγενούς μοντέλου ήταν η συχνή υπερθέρμανσή του, με αποτέλεσμα
τα κυκλώματά του να βραχυκυκλώνουν. Η λύση προφανώς ήταν τα ανεμιστηράκια, τα
οποία όμως ο συνιδρυτής της Apple τα είχε ξορκίσει καθώς τα μισούσε γιατί ήταν θορυβώδη.
Ελλείψει
σωστού εξαερισμού, το μηχάνημα υπερθερμαίνονταν με αποτέλεσμα τα δεδομένα να εμφανίζονται
ανακατεμένα στην οθόνη.
Τα
παράπονα έπεφταν βροχή και οι υπάλληλοι δεν ήξεραν πώς να τα αντιμετωπίσουν.
Μέχρι που ένας μηχανικός, όντας σαστισμένος, έπιασε τον υπολογιστή και τον
πέταξε πάνω στο γραφείο του. Ως εκ θαύματος, ο υπολογιστής δούλεψε ξανά.
Αυτή
ήταν και η λύση που οι υπάλληλοι στο τμήμα εξυπηρέτησης πρότειναν στους πελάτες
που είχαν τέτοιο πρόβλημα. Επακριβώς τους έλεγαν: «Ανασηκώστε τον υπολογιστή
δύο ίντσες (περίπου 7 πόντους) και αφήστε τον να πέσει. Αυτό θα
επαναφέρει τα κυκλώματά του»…
