Την πιτσαρία του Προδρόμου, στην Αρτέμιδα, προφανώς δεν την έχετε ακούσει. Δεν υπάρχει και λόγος να την ακούσετε...
Πριν δύο μέρες, λοιπόν, πήρα τηλέφωνο για να παραγγείλω τρεις πίτσες. Το τηλέφωνο απάντησε κάποιος που μάλλον εκτελούσε συμπτωματικά χρέη τηλεφωνητή (πρώτο ατόπημα). Τον ρωτάω αν ισχύει η προσφορά, στις τρεις πίτσες (οκτώ ευρώ έκαστη) μείον ένα ευρώ η πίτσα. Ναι, μου απαντάει. Παραγγέλνω και ένα αναψυκτικό σε μεγάλη συσκευασία.
Οταν κατέφθασε το παιδί, μου ζήτησε 24,5 ευρώ. Αντί για μεγάλη συσκευασία, μου έχει φέρει μικρή (δηλ. ένα κουτάκι για πέντε άτομα! - δεύτερο ατόπημα).
Παίρνω τηλέφωνο να τους ενημερώσω για το λάθος. Απαντάει πάλι ο ίδιος τύπος. Ισχυρίζεται ότι του είπα ότι ήθελα κουτάκι (τρίτο ατόπημα). Οταν τον ρωτάω πώς είναι δυνατόν να μου χρεώσει τρειάμισι ευρώ ένα κουτάκι αναψυκτικού (3 πίτσες επί 7 ευρώ=21 ευρώ), μου υπόσχεται ότι στην επόμενη παραγγελία (που δεν θα γίνει ποτέ - τέταρτο ατόπημα) θα μου καλύψει τη διαφορά.
Αμέσως μετά, χτυπάει ξανά το τηλέφωνο. Αναγνώρησε το λάθος του, υπέθεσα, και θα μου ζητήσει συγγνώμη. Αμ δε. Είναι ο ιδιοκτήτης, αυτή τη φορά, ο οποίος μου λέει ευγενικά ότι η προσφορά ισχύει μόνο για την τρίτη πίτσα (δηλ. αγοράζεις τρεις πίτσες και έχεις έκπτωση μόλις ένα ευρώ - πέμπτο ατόπημα).
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς αυτές τις δύσκολες μέρες που διάγουμε, κάποιοι επιμένουν να συμπεριφέρονται ως ερασιτέχνες και να θεωρούν ότι οι πελάτες είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Είναι οι ίδιοι που, όταν θα βγουν εκτός μάχης, αντί να κατηγορούν τον εαυτό τους και να κάνουν αυτοκριτική, θα τα ρίχνουν όλα στην κρίση.
Πριν δύο μέρες, λοιπόν, πήρα τηλέφωνο για να παραγγείλω τρεις πίτσες. Το τηλέφωνο απάντησε κάποιος που μάλλον εκτελούσε συμπτωματικά χρέη τηλεφωνητή (πρώτο ατόπημα). Τον ρωτάω αν ισχύει η προσφορά, στις τρεις πίτσες (οκτώ ευρώ έκαστη) μείον ένα ευρώ η πίτσα. Ναι, μου απαντάει. Παραγγέλνω και ένα αναψυκτικό σε μεγάλη συσκευασία.
Οταν κατέφθασε το παιδί, μου ζήτησε 24,5 ευρώ. Αντί για μεγάλη συσκευασία, μου έχει φέρει μικρή (δηλ. ένα κουτάκι για πέντε άτομα! - δεύτερο ατόπημα).
Παίρνω τηλέφωνο να τους ενημερώσω για το λάθος. Απαντάει πάλι ο ίδιος τύπος. Ισχυρίζεται ότι του είπα ότι ήθελα κουτάκι (τρίτο ατόπημα). Οταν τον ρωτάω πώς είναι δυνατόν να μου χρεώσει τρειάμισι ευρώ ένα κουτάκι αναψυκτικού (3 πίτσες επί 7 ευρώ=21 ευρώ), μου υπόσχεται ότι στην επόμενη παραγγελία (που δεν θα γίνει ποτέ - τέταρτο ατόπημα) θα μου καλύψει τη διαφορά.
Αμέσως μετά, χτυπάει ξανά το τηλέφωνο. Αναγνώρησε το λάθος του, υπέθεσα, και θα μου ζητήσει συγγνώμη. Αμ δε. Είναι ο ιδιοκτήτης, αυτή τη φορά, ο οποίος μου λέει ευγενικά ότι η προσφορά ισχύει μόνο για την τρίτη πίτσα (δηλ. αγοράζεις τρεις πίτσες και έχεις έκπτωση μόλις ένα ευρώ - πέμπτο ατόπημα).
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς αυτές τις δύσκολες μέρες που διάγουμε, κάποιοι επιμένουν να συμπεριφέρονται ως ερασιτέχνες και να θεωρούν ότι οι πελάτες είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Είναι οι ίδιοι που, όταν θα βγουν εκτός μάχης, αντί να κατηγορούν τον εαυτό τους και να κάνουν αυτοκριτική, θα τα ρίχνουν όλα στην κρίση.
