O Richard Branson υπήρξε ανέκαθεν ένας αντισυμβατικός επιχειρηματίας. Πάντα έκανε ερωτήσεις «τι θα γινόταν αν...» (what if…) και η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι μπήκαν οι σπόροι για την ίδρυση της Virgin Atlantic.
Η ιδέα της ίδρυσης της αεροπορικής εταιρείας Virgin Atlantic προέκυψε όταν ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας Virgin Records ήταν 28 ετών και συγκεκριμένα καθώς ανέμενε την πτήση της British Airways για τις Παρθένες Νήσους, για να ξανασμίξει με την οικογένειά μου.
Όταν η πτήση του ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, απογοητεύτηκε σφόδρα. Τότε άρχισε να σκέφτεται, «τι θα γινόταν αν υπήρχε ένας άλλος τρόπος...;».
Σκέφτηκε ότι υπήρχε ένα ολόκληρο αεροπλάνο γεμάτο με ανθρώπους που ήθελαν να πάνε κάπου, αλλά πλέον ήταν καθηλωμένοι στο έδαφος. Τότε, χωρίς πολύ σκέψη, πήγε στο πίσω μέρος του αεροδρομίου, νοίκιασε ένα αεροπλάνο και βρήκε έναν μαυροπίνακα, πάνω στον οποίο έγραψε: «Virgin Airways: 39 δολάρια, απλή μετάβαση».
Στη συνέχεια, περπάτησε μέσα στον τερματικό σταθμό, φωνάζοντας: "Ποιος θέλει να έρθει μαζί μου; Έχω ναυλώσει ένα αεροπλάνο!" Μέσα σε λίγα λεπτά, γέμισε την πτήση με εγκλωβισμένους επιβάτες και κάλυψε το κόστος της ναύλωσης των 2.000 δολαρίων.
Μάλιστα, κατά την προσγείωση, ένας επιβάτης πλησίασε τον Branson και του είπε: «Η Virgin Airways δεν είναι και τόσο κακή - αν βελτιώσετε την εξυπηρέτηση, θα μπορούσατε να κάνετε χρυσές δουλειές».
Αυτή η παρατήρηση οδήγησε στη δεύτερη σκέψη του «τι θα γινόταν αν...». Είχε περάσει πολύ χρόνο ταξιδεύοντας με αεροπλάνα, παρακολουθώντας συγκροτήματα και κάνοντας συμφωνίες. Τα ταξίδια με αεροπλάνο δεν ήταν μια διασκεδαστική εμπειρία. Τα εισιτήρια ήταν ακριβά, η εξυπηρέτηση κακή, όπως και το φαγητό, δεν υπήρχε ψυχαγωγία και κανένας ανταγωνισμός που θα ωθούσε τις αεροπορικές εταιρείες να κάνουν κάτι γι' αυτό. Συνειδητοποίησε ότι υπήρχε ένα κενό στην αγορά για να κάνει κάτι διαφορετικό και να προσφέρει στους επιβάτες μια υπέροχη εμπειρία.
Έτσι, έγραψε μια λίστα με τα πράγματα που ήθελε να καταλάβει σχετικά με τη μίσθωση ενός αεροσκάφους. Αν μπορούσε να μισθώσει ένα αεροπλάνο -με αφετηρία τη Νέα Υόρκη- για ένα μόνο χρόνο και να υπάρχει η δυνατότητα να το επιστρέψει, αν όλα αποτύγχαναν, θα ήταν ιδανικό.
Επικοινώνησε με την Boeing, με τον εκπρόσωπό της να διασκεδάζει όταν άκουσε έναν Άγγλο από το χώρο της μουσικής να ρωτάει τι είδους προσφορές υπήρχαν για ένα jumbo jet. Πέρασε όλο το απόγευμα στο τηλέφωνο και τελικά μίλησε με κάποιον που μπορούσε -και ήθελε- να τον βοηθήσει. Η Boeing είχε όντως ένα μεταχειρισμένο jumbo που θα εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να το πάρει πίσω μετά από ένα χρόνο, αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.
Εχοντας ως μέντορα τον Sir Freddie Laker, που είχε ανοίξει την αγορά των low-cost αερομεταφορών και ο οποίος μεταξύ άλλων τον προειδοποίησε/προετοίμασε για τον πόλεμο που θα δεχόταν από την BA (σ.σ. η οποία όντως εκτόξευσε λάσπη προς τον νέο της ανταγωνιστή), ήταν πια έτοιμος για το μεγάλο εγχείρημα.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, ρώτησε έναν συνεργάτη πώς του φαινόταν το όνομα «Virgin Atlantic». «Κανείς δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του μέσα σε ένα αεροπλάνο που ονομάζεται 'Virgin'. Είναι γελοίο. Ποιος θα πετούσε με μια αεροπορική εταιρεία που δεν είναι έτοιμη να φτάσει μέχρι τέλους;».
Παρ' όλα αυτά, το αποτόλμησε! Στην πορεία προσέλαβε μέλη του πληρώματος καμπίνας που απολάμβαναν τη δουλειά τους και χαμογελούσαν πραγματικά, εισήγαγε εξαιρετικές επιλογές ψυχαγωγίας (ούσα η πρώτη αεροπορική εταιρεία που προσέφερε οθόνες στην πλάτη του καθίσματος), προσέφερε παγωτό, δημιούργησε τον πιο σύγχρονο στόλο καθώς και κομψά σαλόνια αεροδρομίων...
Η σύζυγός του είχε επίσης την ιδέα να δωρίσει ένα μικρό ποσό για φιλανθρωπικούς σκοπούς - μια πρωτοβουλία που υιοθέτησαν πολλές άλλες αεροπορικές εταιρείες για να συγκεντρώσουν πολλά εκατομμύρια για καλούς σκοπούς.
Σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, η ομάδα της Virgin Atlantic εξακολουθεί να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν στα 30.000 πόδια - και όλα ξεκίνησαν με μια ακυρωμένη πτήση και ένα «τι θα γινόταν αν...».
Υπολογίζεται ότι σήμερα το λάθος της British Airways της κόστισε 5 δισ. δολάρια (μαζί με την αποζημίωση που πλήρωσε καθώς ενεπλάκη σε έναν "βρώμικο" πόλεμο).
Ηθικό δίδαγμα: η κακή εξυπηρέτηση ανοίγει την όρεξη των (εν δυνάμει) ανταγωνιστών!
