Στον μέχρι τώρα εργασιακό μου βίο είχα την ατυχία (ή την τύχη;) να «γευτώ» δις την εμπειρία της απόλυσης. Οσοι την έχουν βιώσει μιλούν για μια ψυχοφθόρα και στρεσογόνα κατάσταση, που συχνά φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή κάποιου, συχνά με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Ωστόσο, στην περίπτωσή μου, αμφότερες απολύσεις αποδείχθηκαν ευεργετικές. Ηταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί, καθώς όχι μόνο με απομάκρυναν από ένα περιβάλλον τοξικό, αλλά μου άνοιξαν διάπλατα νέους ορίζοντες…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Φθινόπωρο, 1997
Μετά από ένα χρόνο ως πωλητής στη ΜΙΣΚΟ αισθάνομαι ότι πλέον το περιβάλλον δεν με σηκώνει (αν και κρυφοκοιτάζω μια θέση στο τμήμα μάρκετινγκ, που μόλις είχε ανοίξει, όπου βέβαια τρέχουν σαν τρελοί – δεν είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω, σκέφτομαι). Αίφνης, μια μέρα ο προϊστάμενός με καλεί στο γραφείο του και με δάκρυα στα μάτια μου αναγγέλλει την απόλυσή μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνθηκα θλίψη, ίσως και λόγω του νεαρού της ηλικίας – νομίζω ότι ο προϊστάμενος στεναχωρήθηκε περισσότερο από εμένα.
Λίγες μέρες πριν είχα στείλει βιογραφικό στην ΣΤΕ Αναβύσσου, για να εργαστώ ως καθηγητής, ένα επάγγελμα που ανέκαθεν μου ασκούσε γοητεία, ωστόσο με τρόμαζε καθώς ήταν παντελώς άγνωστο για μένα. Για καλή μου τύχη, την επομένη της απόλυσης με παίρνουν από τη σχολή και μου ζητούν να ξεκινήσω άμεσα…
Δεν έμεινα άνεργος ούτε μία μέρα… Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι, χάρη σε αυτή την απόλυση, ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, τι θα μου έδινε περισσότερη ικανοποίηση. 30 χρόνια μετά (μετά από χιλιάδες ώρες σε αίθουσες ή σε σεμινάρια, μετά από 23 βιβλία, μετά από εκατοντάδες ώρες στην εκπαίδευση προσωπικού) δεν το έχω μετανιώσει.
Φθινόπωρο, 2024
Κάτι λιγότερο από τρεις δεκαετίες μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είμαι στην ίδια σχολή τα 24 τελευταία χρόνια. Στα τελευταία 5-6 χρόνια, οι ώρες που μου ανέθεταν ήταν λιγότερες, το ίδιο και ο σεβασμός (και η αναγνώρισή) τους προς το πρόσωπό μου (και των συναδέλφων μου).
Το περιβάλλον τοξικό και μίζερο, τα μαθήματα βαρετά (έκανα μόλις 3-4 διαφορετικά μαθήματα όλα αυτά τα χρόνια). Αισθάνομαι εγκλωβισμένος, εκ τους ασφαλούς αναζητώ διέξοδο, χωρίς σημαντική επιτυχία (το μόνο που κατάφερα ήταν να ανοίξει διστακτικά μια πόρτα σε κολέγιο που ήταν κλάσεις ανώτερο από αυτό που ήμουν ήδη) – όλα αυτά σε μια ηλικία όπου πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί.
Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η σχολή, τον Οκτώβρη, ο τότε εργοδότης μου τηλεφωνεί για να μου πει, δήθεν λυπημένος, ότι δεν θα συνεργαστούμε – μετά από 24 χρόνια έκρινε ότι δεν έπρεπε ούτε καν να μου το αναγγείλει από κοντά…
Προς στιγμή ο κόσμος μου κλονίζεται. Ξαφνικά ήμουν σχεδόν άνεργος (αν εξαιρέσουμε κάποιες "ταπεινές" ώρες στο άλλο κολέγιο), αυτή τη φορά όμως σε προχωρημένη ηλικία, με σύζυγο, δύο παιδιά στην εφηβεία και με τις δαπάνες να τρέχουν.
Μαζεύω τα κομμάτια μου. Την επομένη πάω στον «νέο» μου εργοδότη (στο "άλλο" κολέγιο) και του λέω: «Εχω πλέον διαθεσιμότητα. Απλώς να με έχετε υπόψιν». Την ίδια μέρα μου ανέθεσαν μια σειρά από άλλα μαθήματα, μέχρι και τον Ιούνη, σε ημερομηνίες που θα επέλεγα εγώ να κάνω – και οι οποίες θα μου παρείχαν αρκετή ευελιξία ώστε να χωρέσω μέσα εκπαιδεύσεις προσωπικού και σεμινάρια.
Ευτυχώς με απέλυσαν…
Ας μην διαμονοποιούμε λοιπόν την απόλυση. Μας το ενθυμίζει και ο Αρσένης Πασχόπουλος στο υπέροχο βιβλίο του «Ευτυχώς με απέλυσαν». Μερικές φορές μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί. Μας οπλίζει με δύναμη, θάρρος, θράσος, τόλμη. Ισως μας ανοίξει άλλα μονοπάτια, άλλες καριέρες, πιο ελκυστικές, που πριν κλείσει ερμητικά η άλλη πόρτα ήταν δυσδιάκριτες…
