Αρχές 20ού αιώνα
Το βενζινοκίνητο αυτοκίνητο φαίνεται να κερδίζει τη μάχη και να ρίχνει στο καναβάτσο τις πιο αργές αλογάμαξες (μαζί και τα ατμοκίνητα και ηλεκτρικά οχήματα). Το μαύρο Model T της Ford αρχίζει πλέον να παράγεται μαζικά και λόγω της χαμηλής τιμής αλλά και της αξιοπιστίας του κατακτά την αγορά και εκτοπίζει τις άμαξες και τα λοιπά υποκατάστατα.
Την ίδια στιγμή οι παραγωγοί μαστιγίων για κάρα στις ΗΠΑ βλέπουν τις πωλήσεις τους να καταρρέουν. Πανικόβλητοι, οι περισσότεροι από αυτούς, αδυνατώντας να δουν τη μεγάλη εικόνα, τροποποιούν και βελτιώνουν το προϊόν τους (π.χ. προσθέτουν νέα χρώματα), μειώνουν τις τιμές και επενδύουν στη διαφήμιση και στην προώθηση πωλήσεων (π.χ. «στα δύο μαστίγια, το ένα δώρο»).
Από όλους αυτούς ωστόσο δεν επιβίωσε κανένας, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι το περιβάλλον έχει αλλάξει και ότι το μαστίγιο είχε αντικατασταθεί οριστικά από μία νεότερη τεχνολογία - από τις 40 εταιρείες που κατασκεύαζαν μαστίγια, σήμερα μόλις μία εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στο χώρο.
Την ίδια τύχη είχαν εταιρείες που παλαιότερα κατασκεύαζαν σπαθιά, κασέτες, φιλμ, ρολόγια χειρός (ιδιαίτερα οι Ελβετοί κατασκευαστές ακριβών αναλογικών ρολογιών) κ.ο.κ., οι οποίες κάποια στιγμή βρέθηκαν χωρίς αγορά.
Οι λίγοι που επιβίωσαν ήταν αυτοί που είδαν πού κινείται η αγορά και πώς αυτοί δύναται να είναι μέρος αυτής της εξέλιξης – κοινώς απάντησαν σε δύο κρίσιμα ερωτήματα: «τι κάνω καλά;» και «τι νέο προϊόν μπορώ να βγάλω;». Αυτό που ήξεραν καλά να κάνουν ήταν η μεταποίηση του δέρματος, οπότε στράφηκαν στην παραγωγή δερμάτινων ειδών για αυτοκίνητα (π.χ. δερμάτινα καθίσματα).
Διαβάστε ακόμα: Η ιστορία της Ford
Για όλους τους άλλους που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν, χρησιμοποιούμε σήμερα έναν όρο, τον ''buggy whip maker'' (κατασκευαστής μαστιγίων για άμαξες), που αναφέρεται στις επιχειρήσεις που δεν καταφέρνουν να μεταπηδήσουν με επιτυχία στην επόμενη τεχνολογική καμπύλη.
Πρόκειται για επιχειρήσεις που έχοντας επενδύσει σημαντικά κεφάλαια και πόρους (χρόνο και προσπάθεια) σε μία υπάρχουσα τεχνολογία, ανθίστανται στην αλλαγή θεωρώντας ότι το νέο δεν μπορεί να βλάψει το παλαιό και καταξιωμένο.
Σήμερα δυστυχώς (ή και ευτυχώς για κάποιους), αυτός ο όρος είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Σε έναν κόσμο που αλλάζει δραστικά, το να παραμένεις στάσιμος ισοδυναμεί με "αυτοκτονία". Στην εποχή του AI και της κουβέντας που έχει ανοίξει για το ποιες και πόσες θέσεις εργασίας θα εξαφανιστούν, το "buggy whip maker" έρχεται να μας ενθυμίσει ακριβώς αυτό: ή γινόμαστε μέρος της αλλαγής (για κάποιους δεν είναι εύκολο, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή) ή απλώς σβήνουμε από το χάρτη...
