Αναρωτιέμαι αν όλη αυτή η κοσμική Αθήνα που μετακόμισε εν μέσω πανδημίας (και καραντίνας) στο covid-free Ντουμπάι (''we are open'', διατυμπάνιζε όλο αυτό τον καιρό για να προσελκύσει το jet set όλου του πλανήτη) για να κάνει την αλλαγή του χρόνου, θα πήγαινε αν δεν είχαν ανακαλυφθεί τα social media…
Οι φωτογραφίες που ανάρτησαν στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι αυτοί οι διάσημοι και άσημοι (π.χ. συνοδοί πολυτελείας
θηλυκού και αρσενικού γένους) προκάλεσαν την κατακραυγή σε έναν λαό που είναι
κλεισμένος στο σπίτι, έχει χάσει τη δουλειά ή την επιχείρησή του και ο οποίος
πρέπει να στείλει sms για να πάει μέχρι το φούρνο…
Και τώρα θα μου πει κάποιος, «έχουν
λεφτά και τα κάνουν ό,τι θέλουν». Δεν διαφωνώ καθόλου. Δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν. Με ενόχλησε που
έπρεπε να ανεβάσουν συνέχεια story και αναρτήσεις για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και να δείξουν στους κοινούς θνητούς, που
ήμαστε δύο μήνες κλεισμένοι στο σπίτι, ότι περνάνε καλά (λες και μας νοιάζει…).
Γιατί όπως λένε: «αν δεν ανεβάσεις story, είναι σαν να μην πήγες»…
Σήμερα, αρκετοί ταξιδιώτες
αισθάνονται άβολα ή έχουν ενοχές όταν ταξιδεύουν, με αποτέλεσμα αυτό να
επηρεάζει τη συμπεριφορά τους (π.χ. κάνουν λιγότερα posts ή τουλάχιστον δεν
ανεβάζουν φωτογραφίες όπου συνωστίζονται με κόσμο που δεν φοράει μάσκα). Η τάση
αυτή ονομάστηκε travel shaming,
όρος που μάλλον είναι άγνωστος στην κοσμική μας Αθήνα…
Το πρόβλημα μου δεν είναι ότι
όλοι αυτοί πήγαν στο Ντουμπάι, αλλά ότι… επέστρεψαν κιόλας (ας τους κρατούσαν
εκεί…).
