Ο Μεγάλος Περίπατος ως πόλος έλξης για τους τουρίστες...

Ας ήμαστε ειλικρινείς. Η Αθήνα είναι μια πόλη ελάχιστα φιλική απέναντι στους κατοίκους της αλλά και στους τουρίστες, οι οποίοι το 2019 ξεπέρασαν τα 5 εκατ. Ελάχιστα φιλική, σε αντίθεση με άλλες μεγαλουπόλεις, απέναντι στους πεζούς και στους ποδηλάτες.

Η Αθήνα, παρόλα αυτά, έφθασε σε σημείο να θεωρείται ένας city break προορισμός, αν κρίνουμε από την ανοδική τάση που παρουσίασαν οι αφίξεις ξένων επισκεπτών τα τελευταία χρόνια, χωρίς να βελτιώσει δραστικά τις υποδομές της – εξαίρεση αποτελεί ο ξενοδοχειακός κλάδος, με μεσαία και μεγάλα ξενοδοχεία να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην πόλη και να «ξεφυτρώνουν» σαν τα μανιτάρια.

Παρά τα χρόνια προβλήματά της, η πρωτεύουσα της Ελλάδας έχει αναχθεί σε έναν in τουριστικό προορισμό, με τα ξένα μέσα να γράφουν συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια εγκωμιαστικά άρθρα. 

Ενδεικτικά να αναφέρω το Smart Park και το MacArthur-Glenn, στα Σπάτα, τα οποία κατακλυζόταν, προ πανδημίας, από τουρίστες – μάλιστα έμαθα ότι πολλοί Κύπριοι το επισκέπτονταν, γέμιζαν τη βαλίτσα και έφευγαν την ίδια μέρα.

Από ότι παρατηρώ, δημοσιότητα έχει αποκτήσει τις τελευταίες μέρες και ο πολυσυζητημένος Μεγάλος Περίπατος, σύμφωνα με το οποίο πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι μήκους 6,8 χλμ. θα δημιουργηθούν (50.000 τ.μ. θα αποδοθούν σε πεζούς και ποδηλάτες), με πολλά διεθνή μέσα να μιλούν για «την Αθήνα, την άναρχη και χαοτική πόλη που εδώ και δεκαετίες έχει παραδοθεί στα αυτοκίνητα, η οποία όμως φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο».

Δεν γνωρίζω ποιο είναι το κατάλληλο timing για να γίνουν όλες αυτές οι παρεμβάσεις (ίσως και να μην υπάρχει), προκειμένου να περιορισθούν οι αντιδράσεις των κατοίκων, ή το πόσο τελικά θα κοστίσει όλο αυτό το project (για να είμαι ειλικρινής, τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου κατά το παρελθόν έχουν συχνά καταξοδευτεί χωρίς να γίνει κανένα μεγάλο έργο).

Οι Ελληνες και όχι μόνο (αναφέρομαι σε όλους αυτούς που στάζουν χολή για τα έργα), τείνουν να ανθίσταται σε κάθε αλλαγή. Πόσω μάλλον όταν δεν ταυτίζονται ιδεολογικά με τον "ενορχηστρωτή" τέτοιων προσπαθειών.

Ας μην βιαζόμαστε όμως. Δεν χρειάζεται να δούμε το δέντρο και να χάσουμε το δάσος. Ας περιμένουμε να δούμε την τελική εικόνα (αλλά και το πλάνο συντήρησης-διαφύλαξης των παρεμβάσεων) και μετά να κρίνουμε. Δεν γίνονται όλα με ένα μαγικό ραβδί. Αρκετοί θα ταλαιπωρηθούν για μερικές μέρες, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

Όμως, η Αθήνα πρέπει να αλλάξει, καθότι έχει χτυπητά μειονεκτήματα. Πρέπει επιτέλους να γίνει μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, η οποία, δίπλα στα κραυγαλέα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, θα προσθέσει και άλλα. 

Ολοι έχουμε την ανάγκη για μία πιο ανθρώπινη, πιο πράσινη πόλη. Και εννοώντας «όλοι», αναφέρομαι όχι μόνο στα 4,5 εκατ. κατοίκους, αλλά και στους τουρίστες, οι οποίοι κάποια στιγμή, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός (πανδημία), θα κατακλύσουν την πόλη, όλο το χρόνο.

Είναι η ευκαιρία τώρα να τους προσδώσουμε added value, μετατρέποντας την πολύπαθη Αθήνα σε έναν ακόμα πιο ελκυστικό προορισμό, ο οποίος θα γίνει ακαταμάχητος (και ταυτόχρονα θα παρακινήσει τους τουρίστες να παραμείνουν περισσότερες μέρες ή να την επισκεφθούν ξανά).

Και βέβαια το παζλ θα ολοκληρωθεί όταν με το καλό αξιοποιηθεί το Ελληνικό (αμήν και πότε), η αθηναϊκή ριβιέρα και φυσικά, τα πρώην βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι – η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να φανταστώ άλλη πόλη να έχει τέτοια assets και για δεκαετίες ολόκληρες να τα αφήνει να μαραζώνουν...